از هوس چون شمع گر سر بر هوا برداشتم

زندگانی جز خجالت مایهٔ دیگر نداشت

ناتوانی در دماغ غنچه ام پرورده بود

خواهشم آخر به زیر بار منت پیرکرد

هرکجا رفتم غبار زندگی در پیش بود

چون نهال از غفلت نشو و نمای من مپرس

از پشیمانی کنون می بایدم بر سر زدن

سر خط بینش سواد نیستیهایم بس است

هرزه جولانی دماغ همت من برنداشت

بار هستی پیش از ایجادم دلیل عجز بود

نوبهار بی نشانم از سلامت ننگ داشت

چون جرس از بس نزاکت محمل افتاده ست شوق

شبنم من زین چمن تا یک عرق آید به عرض

طاقتم از ناتوانیهای مژگان مایه داشت