شب از یاد خطت سر رشتهٔ جان بود در دستم

به غارت رفته ام تا ازکفم رفته ست گیرایی

فراهم تا نمودم تار و پود کسوت هستی

کف پایی نیفشاندم به عرض دستگاه خود

نفس در دل گره کردم به ناموس وفا ور نه

سواد عجز روشن کردم و درس دعا خواندم

ز جنس گوهر نایاب مطلب هر چه گم کردم

پر افشانی ز موج گوهرم صورت نمی بندد

سواد دشت امکان داشت بوی چین گیسویی

به سعی نارسایی قطع امید از جهان کردم

چو صبح ازکسوت هستی نبردم صرفهٔ چاکی

شبم آمد به کف بیدل حضور دامن وصلی