به عشقت گر همه یک داغ سامان بود در دستم

درین گلشن نه گل دیدم نه رمز غنچه فهمیدم

ز غفلت ره نبردم در نزاکت خانهٔ هستی

به هر بی دستگاهی گر به قسمت می شدم قانع

ندامت داشت یکسر رونق گلزار پیدایی

به بالیدن نهال محنتم فرصت نمی خواهد

پی تحصیل روزی بسکه دیدم سختی دوران

جنون آوارهٔ دیر و حرم عمری ست می گردم

کفی صیقل نزد سودن دین هنگامهٔ عبرت

درین مدت که سعی نارسایم بال زد بیدل