مژه واکردم و بر عالم تحقیق در بستم

که چون شمع از ره پیچیده دستاری به سر بستم

که هر جا چشم امیدی پرید این نامه بر بستم

سرشکی را حنایی کردم و بر چشم تر بستم

شدم گرداب تا در خدمت دریا کمر بستم

گرفتم پای گاوی چند با افسار خر بستم

ز نومیدی تفنگی چند بر دوش اثر بستم

تپیدم ناله کردم سوختم کاین نقش بر بستم

به رنگ غنچه تا منقار بستم بال و پر بستم

پر پرواز چندین ناله چون نی از شکر بستم

گذشت آن محمل موجی که بر دوش گهر بستم

دویدن نا امید ریشه شد تا این ثمر بستم