جولان جنون آخر بر عجز رسا بستم

هر کس ز گل این باغ آیین دگر می بست

با کلفت دل باید تا مرگ به سر بردن

در کیش حیا ننگ است از غیر مدد جستن

این انجمن از شوخی صد رنگ عبارت داشت

شبنم به سحر پیوست از خجلت پستی رست

بخت سیهی دارم کز سایهٔ اقبالش

چون سبحه ز زنارم امکان رهایی نیست

هنگامهٔ وهمی چند از سادگی ام گل کرد

مقصود ز اسبابم برداشتن دل بود

بر دل چو گهر خواندم افسانهٔ آزادی

بیدل چقدر سحر است کز هستی بی حاصل