رفتم ز خویش و یاد نگاهیست حالی ام

یک روی و یک دلم به بد و نیک روزگار

هر برگ گل به عرض من آیینه است و من

عمریست در ادبکدهٔ بوریای فقر

در پرده کوس سلطنت فقر می زند

بخت سیاه کو که ز ضعفم نشان دهد

شد خاک از انتظار تو چشم تر و هنوز

هر جزوم از شکسته دلی موج می زند

در هر سری به نشئهٔ دیگر دویده است

موج از گهر ندامت دوری نمی کند

بیدل به ناتوانی خود ناز می کنم