با همه سرسبزی از سامان قدرت عاری ام

همچو شبنم کاش با خواب عدم می ساختم

اشک شمع کشته آخر در قفای آه رفت

هرکجا باشم کدورت جوهر راز من است

عجز طاقت گر نباشد ناله پیش آهنگ کیست

همچو گوهر خاک گردم تا کی از وهم وقار

قدردان وضع تسلیمم ز اقبالم مپرس

شکر اقبال جنون را تا قیامت بنده ایم

غنچهٔ من از شکفتن دست ردّ بیند چرا

وسعت مشرب برون گرد بساط فقر نیست

نیست بیدل ذره ای کز من تپش سرمایه نیست