شور آفاق است جوشی از دل دیوانه ام

تا نگه بر خویش جنبد رنگ گردانده ست حسن

شوخی نظمم صلای الفت آفاق داشت

یک جهان حسرت لب از چاک دلم واکرده است

گردبادم غافل از کیفیت حالم مباش

بلبل من این قدر حسرت نوای درد کیست

خاک من انگیخت در راهت غبار اما چه سود

رنگ بنیادم نظرگاه دو عالم آفت است

کلفت دل هیچ جا آغوش الفت وانکرد

بر دماغم نشئهٔ مینای خودداری مبند

قامتی خم کرده ام ، از ضعف آهی می کشم

گردش رنگی در انجام نفس پر می زند

آن قیامت مزرعم بیدل که چون ریگ روان