شوق جوشی زد که من پنداشتم میخانه ام

گردش رنگم ، به دست بیخودی پیمانه ام

نقش دیوارست چون آیینه رخت خانه ام

وهم می گوید که او گنج است و من ویرانه ام

خاک کرد آخر هوای بازی طفلانه ام

صبح شد داغ نظر خاکستر پروانه ام

در نظر خوابم ولی درگوشها افسانه ام

روشنست از چشم آهو روزن کاشانه ام

همرهت بوس بهاری هست و من دیوانه ام

در غبار نادمیدن ریشه دارد دانه ام

می زند گردون به سر چنگ ملامت شانه ام

درد شد از سرنگونی نشئه در پیمانه ام

شمعها در پرده می سوزم ، دل پروانه ام

خنجر و پیکان ناز کیست آب و دانه ام