آشیانی در سواد سایهٔ گل بسته ام

چون نفس ناچار پیمان با تأمل بسته ام

نامهٔ آهی به بال نکهت گل بسته ام

عالمی بر جلوه و من بر تغافل بسته ام

گر زگیسو برگزفتم دل به کاکل بسته ام

پیشتر از رفتن خود بار قلقل بسته ام

جزوی از دل دارم و شیرازهٔ کل بسته ام

خفته ام بر خاک اگر بار توکٌل بسته ام

تا ز روی قطره آبی بگذرم پل بسته ام

محو دستار توام گل بر سرگل بسته ام

نقش جامی دیگر از دور و تسلسل بسته ام

از رگ یک برگ گل، صد دسته سنبل بسته ام

رفته ام جایی که رنگ ساغر مل بسته ام

مصرعی در رنگ مضمون تغافل بسته ام

پرتو خورشیدم، احرام تنزّل بسته ام