72
غزل شمارهٔ ۱۹۶۲
نیرنگ جلوه ای که به دل نقش بسته ام
طاووس می پرد به هوا رنگ جسته ام
با موج گوهرم گرو تاختن بجاست
من هم به سعی آبله دامن شکسته ام
افسون الفت دل جمعم مآثر است
چون بوی گل به غنچه توان بست دسته ام
موج گهر خمار تپیدن نمی کشد
برخاسته ست دل ز غبار نشسته ام
وضع سحر مطالعهٔ عبرت ست و بس
عالم بهار دارد و من سینه خسته ام
در ضبط عیش جرأت خمیازه ات رساست
میدان کشیدن رگ ساز گسسته ام
بیدل به طوف دامن نازش چسان رسم
سعی غبار نم زدهٔ پر شکسته ام