روز اول طعمه از جزو نگین کرده ست نام

آنقدر فرصت ندارد آفتاب روی بام

غیر خاکستر خیال شعله هم خام است خام

نیست غیر از خامشی چون صاف می گردد کلام

سخت محروم است ناسور نگین از التیام

کاسهٔ دریوزهٔ صیاد دارد چشم دام

شمع را واکردن چشم است داغ انتقام

ورنه تا مژگان زدن افسانه می گردد تمام

تا بود از می تهی لبریز فریادست جام

روز روشن سایه را با شخص نتوان یافت رام

صبح بهر عالمی صبح است و بهر شام ، شام

نغمه را در جاده های تار می باشد مقام