دور می گردد عرق تا می تراود در مشام

چون شرار کاغذم خواهد تپیدن کرد رام

شعله رخت ماتمی دارد ز دود چوب خام

امتحان تا محو باشد تیغ می بندد نیام

گوش می باشد ز چشم آینه حسن کلام

ایمن است از کاستن تا ماه باشد ناتمام

قدر دان بوی گل بودن نمی خواهد زکام

کیست تا فهمد که ماییم و همین سودای خام

چند باید بود محو انفعال از احتلام

تا تو آغوشی گشایی وصل می گردد پیام

جای تخم اشک می ریزد گره از چشم دام

کز رمیدن واکند آغوش گوید رام رام

ترک تمکینش نبندد صورت از سعی خرام

حلقه ای چند از پر طاووس بایدکرد وام

بود داغ شمع ما را تازگی موقوف شام