فتاده نامهٔ ما سر به مُهر نقش قدم

رمیده گیر رمیدن ز آهوان حرم

نماند نام نمک بسکه شد غذای قسم

دمید سلسلهٔ موی چینی از پرچم

خموش باش که آب گهر نگردد کم

خری رهاکن اگر بایدت شدن آدم

زبان سنگ تری خشکیش بود مرهم

کم است ریزش خون تیغ را ز ریزش دم

یقین شد اینکه بلند است آستان کرم

قدح زنید حریفان همین به جبههٔ نم

چو سبحه پیش و پس اینجا گذشته است ز هم

که از نم مژه ات ناله می چکد چو قلم