خط پیشانی من گم شده در نقش قدم

غیر خورشید پر و بال ندارد شبنم

خط کشد بر عمل خود چو شود دست قلم

مژه بی دوختن چشم نیاید بر هم

مار ازگنج چه اندوده و ماهی ز درم

رشتهٔ موج ندوزد لب گرداب به هم

خاک در صحن بهشتی که ندارد آدم

هم به پایت که به پایت نتوان خورد قسم

بسکه خم شد قد ما ماند نظر محو قدم

علم شعله به جز دود ندارد پرچم

تیغ ما تهمت خون می کشد از ریزش دم

پنبه گردد مگر این رشته که گردد محکم

من که آغوش وداع خودم از قامت خم