ستم ست غنچهٔ این چمن مژه واکند به صدای گل

مگر از حیا عرقی کند که رسد به خنده دعای گل

چو گلیم از برو دوش من بکشند سایه ز پای گل

نشود تهی به گمان ما ز هجوم رنگ تو جای گل

که چه یافت سبزه کلاه سرو و چه دوخت غنچه قبای گل

ز بهار می طلبی نشان مگذر ز آینه های گل

به خمیر طینت سنگ هم زده اند آب بقای گل

که نساخت کاسهٔ رنگ و بو به مزاج خنده گدای گل

ز دل شکسته کجا روم چو بهارم آبله پای گل

تو هم آبگینه به خاک نه که خم است طاق بنای گل

که تهیست قافلهٔ سحر ز متاع رنگ و درای گل