چمن از شرم عارضش ندهد گل به چنگ گل

الم خار می کشد قدم عذر لنگ گل

پی بوگیر و درشکن به خیال ترنگ گل

مگشای بالت آنقدر که کشند غنچه بنگ گل

مگر این نقد پوچ را تو بسنجی به سنگ گل

تو هم این زخم تازه کن دو سه روزی به رنگ گل

نبرد صرفه ای حیا به خس و خار چنگ گل

نفسی چند می کشم به شتاب درنگ گل

به فشار است رنگ هم زقباهای تنگ گل