می توان در باغ دید از سینهٔ افگارگل

گر تبسم زین ادا چیند بساط غنچه اش

ای ستمگر بر درشتی ناز رعنایی مچین

فرصت نشو و نما عیار این بازبچه است

خانه ویرانست اینجا تا به خود جنبد نسیم

پهلوی همت مکن فرش بساط اعتبار

باید از دل تا به لب چندین گریبان چاک زد

باغ امکان درسگاه عذر بی سرمایگی است

غفلت بی درد پر بی عبرتم برد از چمن

تا به فکر مایه افتادیم کار از دست رفت

می برد خواب بهار نازم از یاد خطش