می آید از دشت جنون گردم بیابان در بغل

سودایی داغ ترا از شام نومیدی چه غم

از وحشت این تنگنا هرکس به رنگی می رود

از چشم خویش ایمن نی ام کاین قطرهٔ دریا نسب

رسوای آفاقم چو صبح از شوخی داغ جنون

گرید به حال آگهی کز غفلت نامحرمی

خاک من بنیاد سر در حسر ت چاک جگر

کام دل حسرت گدا حاصل نشد از ما سوا

ای کارگاه وهم و ظن نشکافتی رمز سخن

دکان غفلت وا مکن با زندگی سودا مکن

بیدل ندارد بزم ما از دستگاه عافیت