محو جنون ساکنم شور بیابان در بغل

نی غنچه دیدم نی چمن نی شمع خواندم نی لگن

عمریست از آسودگی پا در رکاب وحشتم

خلقست زین گرد هوس یعنی ز افسون نفس

تنها نه خلق بیخرد بر حرص محمل می کشد

دارد گدا از غفلتت بر خود نظر واکردنی

از بسکه با خاک درت می جوشد آب زندگی

از خار خار جلوه ات در عرض حیرت خاک شد

مشکل دماغ یوسفت پیمانهٔ شرکت کشد

این درد صاف کفر و دین محو است در دیر یقین

بیدل به این علم و فنون تاکی به بازار جنون