مغز شد در سر پر شور من از سودا خشک

تشنه لب بس که دویدم به بیابان جنون

کام امید چسان جام تسلی گیرد

به تغافل ز هوس یک مژه دامن چیدن

اشک شمعیم که از خجلت بی تاثیری

گرم جوشست نفس ساغر شوقی دریاب

منع آشوب هوسها نشود عزلت ما

تشنه کامی گل بی صرفگیی اسرار است

نم اشکی نچکید ازمژه ی غفلت ما

اشک مجنون چقدر خوش قلم تردستی ست

نیست غیر از عرق شرم شفاعتگر ما

حیرت از ما نبرد هول قیامت بیدل