نیست پروانهٔ من قابل پهلوی چراغ

سیر این انجمنم وقف گشاد مژه ایست

یأس بر عافیت احرامی دل می خندد

داغ انجام نفس سخت عقوبت دارد

برق آن شعله که حرز دل بیتابم بود

آبیار چمن عشق گداز است اینجا

عشق در خلوت حسن انجمن راز خود است

سیر هستی چقدر برق ندامت دارد

طبع روشن ز غبار دو جهان آزاد است

غافل از مرگ به افسوس امل نتوان زیست

رنگ پروانهٔ این بزم ندارد بیدل