شمع من گرم حیا کرد مگر سوی چراغ

دل اگر جوش طراوت نزند، سوختنی

سوختیم از هوس اما مژه واری نکشید

نتوان بود ز نیرنگ عتابش غافل

بالش عافیتی نیست درین شعله بساط

پیری و عشرت ایام جوانی غلط است

قرب این شعله مزاجان به خود آتش زده است

عجز ما رنگ اشارتکدهٔ ناز تو ریخت

آب گردید دل و ناله همان عجز تو است

هرکجاگردکند شمع خیالم بیدل