چوگل خوش آنکه زنی دست در رکاب ایاغ

که گرد آبله پایی شکسته اند به باغ

تنیده است نگاهی به خط ساغر داغ

ز رنگ رفته همان در عدم کنند سراغ

به غیر سوختن خود چه دید چشم چراغ

مگر ز مزبله جویدکسی مقام فراغ

خمار نغمهٔ بلبل شکن به بانگ کلاغ

بگردگرد سر هر دلی که دارد داغ

ز بیدماغی مستان رسانده گیر دماغ

نه باغ درخورجولان آرزوست نه راغ