ز بوی گل نمکی می زنم به زخم دماغ

پی شکستن رنگی رسیده است به باغ

چو شمع یافته ام زبر پای خوبش سراغ

چه رنگها که نرفته ست از کف صبّاغ

به غیر داغ میی نیست در پیالهٔ داغ

چو غنچه بر لب خاموش چیده ایم دماغ

چو شب گمان تو طاووس بسته بر پر زاغ

مباد جلوهٔ تحقیق کس به آینه داغ

درین چمن چقدر سعی لاله سوخت دماغ

به هوش باش که مستان شکسته اند ایاغ

به سیر خانهٔ خورشید می برند چراغ

که دارم از چمن اعتبار رنگ فراغ