چه خوش است حرف وصال هم نکند کسی رقم از طمع

ته خاک خسب و علم مشو به نگونی علم از طمع

به کجاست گردن همتی که نمی رسد به خم از طمع

بهم آیدت دو جهان اگر لبی آوری بهم از طمع

که هزار مرحله بستری نگذشته یک قدم از طمع

زده فال کنج قناعتی که ندیده پای کم از طمع

چه سر و چه دل به جهان غم که نمی کشد ستم از طمع

غلط است حاصل سیری ات نخوری اگر قسم از طمع

که به پوست تو فتاده داغ و شمرده ای درم از طمع

ستم است خجلت طبع دون برساندش کرم از طمع

به تلاش همت بیدلی در ننگ زن تو هم از طمع