به کجاست کنج قناعتی که در قسم زند از طمع

به زمین فرو نرود چرا که کسی علم زند از طمع

همه گر بود سر آسمان که به خاک خم زند از طمع

چو غرض معامله ساز شد همه را بهم زند از طمع

که حریص اگر مژه واکند به حیا قلم زند از طمع

که مباد جوهر آبرو به غبار نم زند از طمع

که تلاش هرزه دو امل به در عدم زند از طمع

کف خاک گیر و حواله کن به لبی که دم زند از طمع

که چو سکه هر چه به سر خورد به سر درم زند از طمع

چقدر غبار دل گدا به صف کرم زند از طمع

شجر جهان غنا شود نفسی که کم زند از طمع