161
غزل شمارهٔ ۱۸۶
بحرمی پیچد به موج از اشک غم پرورد ما
چرخ می گردد دوتا در فکر بار درد ما
گر به میدان ریاضت کهربا دعوی کند
کاه گیرد در دهن از شرم رنگ زرد ما
دور نبود گرکمان صید دلها زه کند
هم ادای ابروی نازی ست بیت فرد ما
می دهد بوی گریبان سحر موج نسیم
می توان دانست حال دل ز آه سرد ما
هم چو نی در هر نفست دایم نقد ناله ای
ای هوس غافل مباش ازگنج باد آورد ما
ما سبکر وحان ز قید ششدر تن فارغیم
مهرة آزاد دل دارد بساط نرد ما
گر دهد صدبارگردون خاک عالم را به باد
بشکندآشفتگی رنگی به روی گرد ما
دوش با تیغ تبسم رفتی از بزم و هنوز
شور بیرون می دهد زخم نمک پرورد ما
در سواد حیرت از یاد جمالت بیخودیم
روز وشب خواب سحر دارد دل شبگرد ما
نیست بیدل جزنوای قلقل مینای من
هیچکس درمحفل خونین دلان همدرد ما