چو شبنم دهد غوطه در آبرویش

که از هربن موست حیران رویش

که چون تاب زد، دست درتار مویش

ز خود می روم گر کشد دل به سویش

ز ضبط نفس گر کنی جستجویش

که مژگان بود دامن تر وضویش

خوشا عالم مستی و های وهویش

حبابی که خندد پری بر سبویش

گل شمع اگر دیده باشی مبویش

مجو مغز راحت ز تخم کدویش

که عالم دماغ ختن شد ز بویش

چه رنگ است یارب گل آرزویش