سر افتاده ای دارم که پیشانی ست زانویش

که آیینه چسان حیرت گرفت از دیدن رویش

خط گرداب می خواند اسیر حلقهٔ مویش

زبان موج می فهمم ز طرز چین ابرویش

نگاهم کاش سامان عرق می کرد بر رویش

به غیر از جبههٔ من نقش پایی نیست در کویش

مگر گرداندن رنگی دهد تغییر پهلویش

اگر سعی ضعیفیها نسازد خامهٔ مویش

چمن دارد خط پشت لب از سرو لب جویش

که هرجا سربرآرد شمع در پیش است زانویش

که گر سیر گلی در خاطر افتد می کنم بویش

مگر انصاف آگاهی نهد دل در ترازویش