ما رشتهٔ سازیم مپرس از ادب ما

چون مردمک ، آیینهٔ جمعیت نوریم

بیتابی دل آتش سودای که دارد

هستی چوعدم زین من و ما هیچ ندارد

ابرام تک و تاز غباریم درین دشت

چون ذره پراکندگی انشای ظهوریم

تا معنی اسرار پری فاش توان خواند

گمگشتهٔ تحقیق خود آوارهٔ وهم است

نی قابل عجزیم نه مقبول تعین

پیداست که جز صورت عنقا چه نماید