157
غزل شمارهٔ ۱۸۱
تجدید سحرکاری ست در جلوه زار عنقا
صدگردش است و یک گل رنگ بهار عنقا
هرچند نوبهاریم یا جوش لاله زاریم
باغ دگر نداریم غیر ازکنار عنقا
سطری نخواند فطرت ز درسگاه تحقیق
تقویمها کهن کرد امسال و پار عنقا
آیینه جزتحیر اینجا چه نقش بندد
از رنگ شرم دارد صورت نگار عنقا
تسلیم عشق بودن مفت است هرچه باشد
ما را چه کار وکو بار درکار و بار عنقا
شهرت پرستی وهم تا چند باید اینجا
نقش نگین رهاکن ای نامدار عنقا
هم صحبتیم و ما را ازیکدگر خبر نیست
عنقا چه وانمایدگر شد دچار عنقا
نایابی مطالب معدوم کرد ما را
دیگرکسی چه یابد در انتظار عنقا
مرگ است آخرکار عبرت نمای هستی
غیر از عدم که خندد بر روزگار عنقا
زیرپرندگردون ، رسواست خلق مجنون
عریانی که پوشد این جامه وار عنقا
گفتیم بی نشانی رنگی به جلوه آرد
ما را نمود بر ما آیینه دار عنقا
در خاکدان عبرت غیر از نفس چه داریم
پر روشناست بیدل شمع مزار عنقا