ای خیال آوارهٔ نیرنگ هوش

تا نفس باقیست ما و من بجاست

زندگی در ننگ هستی مردنست

زبن خمستان گرمی دل برده اند

از جراحت زار دل غافل مباش

عشق اگر نبود هوس هم عالمی ست

خاک من بر باد رفت و خامشم

تر دماغان از مخالف ایمنند

یارب از مستی نلغزد پای من

زندگانی نشئهٔ وهمش رساست

گر لباس سایه از دوش افکنی

یأس بر جا ماند و فرصت ها گذشت

تا مگر بیدل دلی آری به دست