آب از یاقوت می ریزد تکلم کردنش

زان ستم پیرا نصیب ما به غیر از جور نیست

در عرق زان چهرهٔ خورشید سیما روشن است

ترک من می تازد آشوب قیامت در رکاب

بندهٔ پیر خراباتم که از تألیف شوق

در وضو زاهد چو توفان بر سر آب آورد

دل اگر جمع است گو عالم پریشان جلوه باش

درپی روزی تلاش آدمی امروز نیست

کلفت هستی تپشها سوخت درنبض نفس

چون سحر شور نفس گرد خیالی بیش نیست

بر دل آزرده تمهید شکفتن آفت است

بی لب دلدار بیدل غوطه زد در موج اشک