ز بس دامان ناز افشاند زلف عنبر افشانش

ز جوش شوخی چشم تماشا می کند پنهان

در آن محفل که شوق آیینهٔ اسرار می گردد

ز دل یکباره دشوار است قطع التفات او

شکست موج دارد عرض بی پروایی دریا

به این رنگست اگر حیرت حضور قاتل ما را

ز فیض عشق دارد محو آن دیدار سامانی

فلک گر نسخهٔ جمعیت امکان زند بر هم

دل بیمدعا یعنی بیاض ساده ای دارم

وجودم در عدم شاید به فکر خویش پردازد

درین گلزار حیرت هرکه بسمل می شود بیدل