شکست ما تماشا کن مپرس از رنگ پیمانش

کف خاکی که درکسب صفاکردند بهتانش

که شد مژگان چشم آبله خار مغیلانش

که اشک آخرتپیدن می کند با خاک یکسانش

گره باقی ست در کار گهر تا هست دندانش

صدا یک دامن افشانده ست بر بیداد پنهانش

به کف جنسی که مفت آمد نباشد قدر چندانش

هنوز از سبحه می لغزد به صد جا پای ایمانش

شرار کاغذ است آیینهٔ عرض چراغانش

قیامت می چکد هرگه بیفشارند دامانش

که آتش در طلسم دود نتوان کرد پنهانش

که یک مژگان گشودن می کند صد رنگ حیرانش

که چون آیینه تمثالست یکسر جنس دکانش