هزار آیینه یک گل می دهد از طرف بستانش

که من دل کرده ام نام به خون آلوده پیکانش

که گیرد دود خط دامن چو دست داد خواهانش

که از بی حاصلی کردند نقش طاق نسیانش

ندارد ناله آثاری که باید دید عریانش

که از دلهای بیطاقت بود ریگ بیابانش

دو عالم دود کرد انشا چراغ زیر دامانش

بهشت جاودان و یک نفس تشویش شیطانش

چه دشواری ست کز اوهام نتوان کرد آسانش

که شمع اینجا همان پا می کشد سر از گریبانش

چه لازم آسیابانت کند وضع پشیمانش

که روشن می کند عبرت به چشم پیر کنعانش