نهانتر از رگ خواب است موج باده در جامش

مپرس از شانهٔ کوتاه دست آغاز و انجامش

که آسیبی رساند جنبش مژگان بر اندامش

نگاهی نیست در چشمم که حیرانی کند رامش

اگر یابی به صد دست دعا بردار دشنامش

به کام خویش هم مشکل که باشد لعل خودکامش

همه گر سنگ باشد بر شرر می بندد آرامش

چو جوهر لعمهٔ خورشید جوشد از در و بامش

در آغوش نگینها هم تبسم می کند نامش

که رنگ و بوی گل در غنچه ها می بندد احرامش

فلک میناست می عیش ابد خورشید ومه جامش

که خم گردیده شاخ ابرو از بار دو بادامش

نفس تا می تپد بر خویش درکار است پیغامش

حذر باید ز صیادی که خورشید است در دامش

که همچون نبض موج آخر کفن می گردد آرامش