هرگه روم از خویش به سودای وصالش

خواندند به کوثر ز لب یار حدیثی

رنگی که دمید از چمن وحشت امکان

از کلفت آیینهٔ عشاق حذر کن

عمری که ز جیبش شرر خسته نخندد

تحریک زبان صرفهٔ بی مغز ندارد

درونش همان قانع آهنگ خموشیست

کلکی که به سر منزل معنی ست عصایم

از مکر فلک اینهمه غافل نتوان زیست

بیدل به قفس کرده ام از گلشن امکان