مرغی که پر افشاند به گلزار خیالش

سرگشتگی ذره ز خورشید عیان است

در غنچهٔ دل رنگ بهار هوسی هست

چون لاله به حسنی نرسد آینهٔ دل

زین گونه که هر لحظه جمال تو به رنگیست

هرذره که آید به نظر برق رم ماست

از الفت دل نیست نفس را سر پرواز

محمل صفت اظهار قماشی که تو داری

هر چند برون جستن از این باغ محالست

از عاجزی بیدل بیچاره چه پرسی