دو عالم گر بود آیینه ناپیداست تمثالش

گل است اظهار تفصیلی که باشد غنچه اجمالش

که نتواند جبین برداشتن از خاک حمالش

تو و صد سبحه گردانی من و یک دانهٔ خالش

مبادا اینقدر حرفم گرفتار دم و یالش

که فرصت رفته است از خود به دوش گردش حالش

که هرگنجشک پرورده ست عنقا درته بالش

سری دارم که در هر گام باید کرد پامالش

تماشایی که نومیدی چه می بیزد به غربالش

بقدر اشک من آیینه در دست است تمثالش

که چون یاقوت نتوان رنگ گرداندن به صد سالش

که چون صبح بهاران رنگ می گردد به دنبالش