چون اشک پر از رفتن خود کرد ایاغش

کردند چو شمع از نفس سوخته داغش

در گوشهٔ دل نیز ندادند فراغش

صبحی که به شبها نکشد بانگ کلاغش

خورشید نه جنسی است که جویی به چراغش

تا ذره در این دشت به چرخ است دماغش

تمثال در آیینه شکسته ست ایاغش

ای بیخبر از ما نتوان یافت سراغش

آتش قفس فاخته دارد پر زاغش

دل آن همه خون گشت که بردند به باغش

خاکستر پروانه بود باد چراغش