86
غزل شمارهٔ ۱۷۹۲
دل بی مدعا رنگی ندارد تا کنم فاشش
صدف در حیرت آیینه گم کرده ست نقاشش
درین محفل نیاوردند از تاریکی دلها
چراغی را که باشد امتیاز از چشم خفاشش
جهان رنگ با تغییر وضع خود جدل دارد
به هر جا شیشه و سنگی است با وهم است پرخاشش
به تشویش دل مأیوس رنجی نیست مفلس را
شکست کاسه در بزم کرم کرده ست بی آشش
به این شرمی که می بیند کریم از جبههٔ سایل
گهر هم سرنگون می افتد از دست گهرپاشش
به ملک بی نیازی رو که گاه احتیاج آنجا
چوناخن می کشد درهم به پشت دست قلاشش
خط لوح امل جز حک زدن چیزی نمی ارزد
همه گر ریش زاهد در خیال آید که بتراشش
شئون هر صفت مستوری عاشق نمی خواهد
کفن هر چند پوشد ذوق عریانیست نباشش
بساط زندگی مفت حضور اما به دل جاکو
نفس می گسترد در خانهٔ آیینه فراشش
ندارد کاوش دل صرفهٔ امن کسی بیدل
در این ناسور توفانهای خون خفته ست مخراشش