جهانتاب است شمع و بیضهٔ عنقاست فانوسش

به هر سو غنچه ها لب می کند از حسرت بوسش

که در آیینه نتوان یافتن تمثال جاسوسش

اگر دل بشکند زین نغمه نگذارند مأیوسش

خم طاق شکست دل نماید جای پا بوسش

که هر جا می رسم پر می زند آواز طاووسش

ز مینا هر که آگه شد پری گردید محسوسش

که از تبخاله می باید شنیدن بانگ ناقوسش

به این خجلت عرق کردم که نم زد پوست بر کوسش

به وهم آیینه صیقل می زنم از دست افسوسش

تخیل گشت زندانش توهُم کرد محبوسش