مسیحای جهان مرده گردد صبح انفاسش

که در هر آمد و رفتی است گرد جاه افلاسش

کجی و راستی شد جمع تا گل کرد کرباسش

نگین از کندن آزاد است اگر سازی ز الماسش

.من و مای تو می باشد گر آوازی است در طاسش

که گم کرده ست راه و نیست یاد از خضر و الیاسش

بلندی تاکجا بر آبله خندد ز آماسش

که در هر ماه چون ناخن زگردون می دمد داسش

که وهم هستی افکند این زمان در دست کناسش

نفس زندانی شرم است باید داشتن پاسش