دلی که گردش چشم تو بشکند سازش

به هر زمین که خرام تو شوخی انگیزد

به محفلی که نگاهت جنون کند تعمیر

به خانه ای که مقیمان انتظار تواند

من و جنون زده اشکی که چون به شور آید

غبار عرصه گه همتم که تا به ابد

به رنگم آینه ای بود سایه پرور ناز

تلاش خلق که انجام اوست خاک شدن

به گرد عالم کم فرصتی وطن داریم

چه شعله ها که نیامد به روی آب امروز

زخویش تا نروی ناز این چمن برجاست

به کوه بیدل اگر نالد از گرانی دل