که رنگ هر دو عالم می تپد در خون نخجیرش

به گوش زخمم افتاده ست آواز نی تیرش

چو مخمل دیده ام خوابی که در خوابست تعبیرش

که همچون جوهر آیینه در آب است زنجیرش

نگه را منع جولان نیست پای رفته در قیرش

اگر صبحست هم از شبنم آبی هست در شیرش

که طاق عمرچون بشکست ممکن نیست تعمیرش

که مژگان تا بهم آرد سیاهی می کند زیرش

چو نشتر ناله ای دارم که خونریز است تاثیرش

که جوشد حلقهٔ دام از رمیدنهای نخجیرش

ره خوابیده ای دیگر ندیدم غیر شمشیرش