که موی چینی آنسوی سحر برده ست شبگیرش

صدایی داشت این دیوانه در آغوش زنجیرش

چوگل دامان قاتل می دمد خون زمینگیرش

که مینای پری دارد سفال رنگ تصویرش

به رنگ مو که رسوایی ست وقف کاسهٔ شیرش

که با آب گهر شسته ست حیرت خون نخجیرش

مگر حیرت شود فردا شفاعت خواه تقصیرش

کتابی در نظر دارم که حیرانی ست تفسیرش

به این تمکین چه امکانست از دل بگذرد تیرش

چو تخمت قابل افتد هرکف خاکی ست اکسیرش

نفس دارد بنایی کز هوا کردند تعمیرش

خوشا آهی که از آیینه هم بردند تاثیرش