بهارت بلبلی دارد که شکل لاست منقارش

جهانی زحمت خم می کشد از دوش بی بارش

تو ضبط شیشهٔ خودکن ، پری خیز است کهسارش

سر منصور باید پنبه بندد بر سر دارش

سلیمانی سری دارد که زنار است دستارش

به سر غلتاند گوهر را غرور طبع هموارش

حیا از هر دو عالم می کشد دست عنان دارش

مگراز درد محرومی زپا بیرون خلد خارش

شکست سایه دارد هر چه می افتد ز دیوارش

که می داند چه ها دیدند مشتاقان دیدارش

به سیر نرگسستان غافلیم از چشم بیمارش

کسی یارب در این محفل نیفتد با نگه کارش

طناب وسع همت پرگره بسته است معمارش

مژه تا پا نزد بر چشم ننمودند بیدارش

ز ننگ ناتمامی بر نیامد خط پرگارش