گشت در گرد یتیمی خشک آب گوهرش

می تپد برخود به رنگ موج دربا جوهرش

نیست جز ضبط نفس دربزم دل خنیاگرش

هست صحرای قیامت صفحه ای از دفترش

کاسمان هم می کند گردیدنی گرد سرش

وای بیماری که غیراز دل نباشد بسترش

خواب من چون غنچه برمی آرد از بالین پرش

می کند چون اشک آخر خودنماییها ترش

آتش ما شعله می بارد پس از خاکسترش

مطلبی سرکن به پیش هرکه می خواهی کرش

سایه هم خورشید می یابد زمان دیگرش

تا ز سر نگذشته ای نتوان گذشتن از سرش